DZIEŃ PIERWSZY: MODLITWA ZA KOŚCIÓŁ

 

„Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, z Maryją, Matką Jezusa, i z braćmi Jego” (Dz 1, 14) – taki opis początków Kościoła oczekującego na dar Ducha Świętego przedstawia nam św. Łukasz. W jego centrum znajdujemy Maryję, która jednoczy wokół siebie apostołów, uwalniających się z lęku po wydarzeniu Golgoty. To właśnie Ona staje się wzorem, duchową Matką młodej wspólnoty i nauczycielką modlitwy. Napełniona darem Ducha Świętego już w momencie zwiastowania, rozbudza teraz pośród pierwszych wierzących pragnienie uczestnictwa w Jego hojnym wylaniu na Kościół. Macierzyńska obecność Maryi stanowi doskonałe wsparcie w przygotowaniu na nadejście Pocieszyciela. Jej duchowa odwaga pomoże apostołom w mężnym rozpoczęciu dzieła ewangelizacji świata, w którym nowość Ewangelii Jezusa Chrystusa nierzadko będzie nie rozumiana, a często wręcz wyszydzana.

Współczesnym wieczernikiem modlitwy za Kościół jest również ludźmierskie sanktuarium – miejsce, do którego chętnie pielgrzymują różnorakie wspólnoty, w którym rodzą się nowe powołania. Zobowiązanie do trwania w tejże modlitwie wypływa przede wszystkim ze szczególnego związku sanktuarium z naszym Wielkim Rodakiem, pasterzem Kościoła powszechnego, następcą św. Piotra – św. Janem Pawłem II.

Karola Wojtyłę z sanktuarium ludźmierskim i Podhalem łączyły bliskie oraz długoletnie związki. Zrodziły się one jeszcze wcześniej niż Jego biskupia i kardynalska działalność w Krakowie. Jako biskup pomocniczy, Karol Wojtyła pełnił tu posługę duszpasterską, a będąc już metropolitą krakowskim, uczestniczył każdego roku (z wyjątkiem sierpniowego konklawe po śmierci papieża Pawła VI) w uroczystościach Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Właściwie Jego staraniom zawdzięczamy koronację cudownej Figury w 1963 roku. Po wyborze na Stolicę Piotrową Jan Paweł II dwukrotnie oddał hołd Matce Bożej Ludźmierskiej. Najpierw uczynił to podczas I pielgrzymki do Polski w 1979 roku w Nowym Targu, a następnie podczas niezapomnianego spotkania różańcowego w Ludźmierzu 7 czerwca 1997 roku. Tak oto zwracał się wtedy do ludźmierskich parafian i pielgrzymów: „Wiem, że każdego dnia gromadzicie się tu, u stóp Maryi, Pani Ludźmierskiej, i w wielu innych miejscach, aby oddawać Jej opiece wszystkie sprawy Kościoła i Następcy św. Piotra, wszystkie sprawy, które Opatrzność Boża powierzyła jego trosce. (...) Dziękuję wam za to ogromne dzieło modlitwy. (...) Bardzo jej potrzebuję i nadal o nią proszę”. Przez cały pontyfikat, w prywatnej bibliotece papieskiej, znajdowała się kopia figurki Gaździny Podhala. W 2003 roku, z okazji 40. rocznicy koronacji, Jan Paweł II ofiarował sanktuarium swoją papieską piuskę, która umieszczona jest po prawej stronie cudownej figury.

„Człowiek jest drogą Kościoła” – pisał w swej pierwszej encyklice św. Jan Paweł II (Redemptor Hominis 14). W czasach, gdy wielu z trudem odkrywa ten głęboki związek życia i wiary ze wspólnotą, zechciejmy na nowo zachwycić się Kościołem jako naszym domem. Prośmy o umocnienie naszej wiary w Kościół – Ciało Chrystusa. Pamiętajmy, iż każdy z nas staje się odpowiedzialny za to, aby w czasach zamętu własnym życiem ukazywać blask prawdy Ewangelii i w wyraźny sposób stawać po stronie wypróbowanych wartości, których nie wstydzili się nasi dziadowie i ojcowie.

Wspierajmy modlitwą wszystkich powołanych do szczególnej służby w Kościele: kolejnych następców św. Piotra, biskupów, prezbiterów, diakonów, osoby konsekrowane. Niech ich wszystkich oraz cały Kościół święty chroni Ludźmierska Pani.

 

Serce oraz wszystkie myśli kieruję ku Tobie Uśmiechnięta Pani Ludźmierska i pierwszego dnia nowenny proszę, abyś spojrzała na mnie łaskawym okiem i czułą troską macierzyńską ogarnęła zanoszone przeze mnie modlitwy w intencjach Kościoła świętego, moich braci i sióstr oraz całego świata, a zwłaszcza w mojej intencji osobistej, którą pokornie Tobie polecam.