Piątek – żegnamy Ziemię Świętą.
Ostatnia noc w Betlejem była krótka, bo pobudka już o godzinie trzeciej. O czwartej wyruszyliśmy z gościnnego hotelu Św. Józefa. Po raz ostatni przekraczamy mur oddzielający palestyńskie Betlejem od izraelskiej Jerozolimy. O tej porze nie ma korków na drodze (jak to było w poprzednie dni), zatem sprawnie – przez dolinę z której król Dawid przywiózł Arkę Przymierza do Jerozolimy – dojeżdżamy do lotniska w Tel Awiwie. Tutaj parę godzin formalności i po godzinie ósmej odrywamy się od ziemi, którą przemierzał w swym ziemskim życiu nasz Zbawiciel. Czy dotarło do nas to wszystko, co było nam dane przeżyć przez ten tydzień? Pewnie jeszcze przez wiele dni, lat będziemy to rozważać; myślę, że na całe życie pozostanie w nas to doświadczenie.
Dziękujemy naszym przewodnikom – ojcom franciszkanom: Paschalisowi, Nikodemowi i Dariuszowi, księdzu proboszczowi ludźmierskiej parafii, księdzu Bronisławowi oraz siostrom Ewie i Małgorzacie.
PS
Te naprędce spisane w drodze notatki może niedokładnie będą zgadzać się z tym, co przywiozą w swych wspomnieniach inni pątnicy. Powód jest prosty – były one zarejestrowane przez uczestników tylko pierwszej grupy, tzw. „groszków” ochrzczonych tą nazwą z powodu jasnozielonego koloru szarf, w które byliśmy zaopatrzeni. Prowadził nas ojciec Nikodem. Dwie pozostałe grupy – prowadzona przez ojca Paschalisa i zaopatrzona w czerwone szarfy oraz tzw. „roboty drogowe” (odblaskowe pomarańczowe szarfy) prowadzone przez ojca Dariusza podążały po Ziemi Świętej równolegle, ale niekoniecznie w tej samej kolejności, zatem pewnie dzielić się będą jeszcze innymi wrażeniami.
A wszystkim nam zrealizowały się słowa psalmu 122:
Uradowałem się, gdy mi powiedziano:
"Pójdziemy do domu Pańskiego!"
Już stoją nasze nogi
w twych bramach, o Jeruzalem,
Jeruzalem, wzniesione jako miasto
gęsto i ściśle zabudowane.
Tam wstępują pokolenia,
pokolenia Pańskie,
według prawa Izraela,
aby wielbić imię Pańskie.
Menu
Transmisja na żywo
Biblia